Kraj idealny

Kraj idealny, taki naj, naj, zlepiony z rzeczy, spraw, miejsc, naszego starego kraju i tego w którym dzisiaj żyjemy….jaki by był?
Klub Polek na Obczyźnie zadał sobie takie pytanie. By sprawę uprościć, nie poszybować w marzeniach i gadulstwie mamy wskazać tylko 10 rzeczy subiektywnie wybranych, które ten ideał mieć musi. Po 5 z starego i 5 z nowego kraju.

Hm…

Moją listę 5 austriackich rzeczy, które chcę w nim mieć otwiera wiedeńska kranówa!
Czysta, smaczna woda, w której nie pływają paprochy, nie staje się żółta po godzinie i nie śmierdzi chlorem. Pisałam o niej TU.

 

 

Na drugim miejscu są winnice, rozsiane na wzgórzach, wkoło Wiednia, wchodzące do miasta. Można między tąwinoroślą spacerować. Są między nimi wyznaczone szlaki, na których spotkacie młodych i starych, z kijkami, w klapkach, traperkach.
Pomarzyć tylko o takim spacerze w polskich sadach. Wiem  ten medal ma dwie strony. Sadownik nie wpuści, bo się boi, że mu drzewka połamią i wyniosą  owoce. Te strachy nie są bezpodstawne, a i ludzie raczej nie pojadą na spacer między śliwami, bo co to za atrakcja  dla nich.

 

 

Trzecie miejsce zajmuje sprawa wagi urzędowej.
Chodzi o przejrzystość przepisów. Tu nie boisz się otwierać listu ze Skarbówki lub od ubezpieczyciela. Nie skrobiesz po głowie, trzymając kopertę w ręku, myśląc:
co oni znowu wymyślili, jak daleko tym razem prawo działa wstecz i ile ci kary wlepili, za pomylenie jednego z dziesiątek druków, jakie musisz im zawozić co miesiąc.
Mówcie co chcecie, ale polskie urzędy, takie jak Skarbówka, ZUS, to  panowie życia  reszty społeczeństwa. To co robią, to nie przejrzyste prawo, tylko skubanie obywatela z każdej strony i jazda bez trzymanki w zmienianiu przepisów. Bardzo niecenzuralne słowa mi się cisną na usta, gdy czytam wiadomości biznesowe, lub informacje o nowinkach w prawie podatkowym, jakie wymyślają w kraju nad Wisłą.

Z urzędami nierozerwalnie związani są urzędnicy.
Tych austriackich hurtem bym do Polski  eksportowała.
Uśmiech na pysku gdy wchodzi petent. Nie załamuje się gdy delikwent zna niemiecki na poziomie „ja mieć problema i mylić płacić co”. Poszuka taki administracyjny człek kogoś, kto się z biedakiem dogada, a jak nie znajdzie kogoś, kto z nim ma jakiś wspólny język, to umówi na termin, gdy takowy będzie.
Nie siedzi tu armia  pracowników budżetówki za biurkami, w każdym gabinecie, potrzebnej do przybicia jednej pieczątki. Załatwisz co trzeba szybko, bezboleśnie. Nawet jak coś zawalisz na maksa, to zawsze można to jakoś odkręcić, dogadać się z urzędnikiem jak z człowiekiem.
Tak, wiem, to może zaskoczyć, ale tu urzędnikami są ludzie, a nie maszyny administracyjne z plikiem przepisów zamiast mózgu.

Czwarta rzecz, którą bym koniecznie chciała mieć w kraju idealnym, to uśmiech na twarzach ludzi. Ot tak, bez przyczyny się uśmiechają do siebie. Tak normalnie są życzliwi, mili dla nieznajomych. To nic wielkiego, ale jak bardzo ułatwia życie i sprawia, że jest lżejsze nawet gdy gdzieś uwiera.
Nikt się nie pcha do tramwaju, by zająć wolne miejsce, nie wciska w kolejkę. Ot taka zwykła uprzejmość, życzliwość, brak wścibstwa i uśmiech na co dzień. Drobiazgi, a życie jest fajniejsze.

Piąta rzecz to kawiarnie, winiarnie i zwyczaj wychodzenia z rodziną, znajomymi na kawę, obiad, wino, cokolwiek. Żeby zrozumieć, o czym mówię trzeba złapać atmosferę, takich miejsc jak Grinzing.

 

 

 

 

Co bym zabrała z Polski?

Na pierwszym miejscu ludzi.
Jest kilka osób, które chciałabym mieć bliżej. Na tyle blisko, bym mogła wpaść na herbatę i pogaduchy, razem wyjść do kina, czy połazić po górkach.

Na drugim większą spontaniczność w umawianiu się na wszelakie spotkania.
O co biega?
Tu jak chcesz się umówić z kimś, ot tak, na kawę, możesz usłyszeć „Musze sprawdzić w kalendarzu kiedy mam wolny termin?”
Gdy tak powie, zapracowany szef wielkiej firmy, z trójką dzieciaków stęsknionych za tatą w domu, to rozumiem bez szemrania.
Gdy tak mówi matka piątki szkrabów, też mogę zrozumieć no widzę jak jedno ma na ręku, drugie czepia się nogi, a reszta dzwoni właśnie, by je odebrała, zawiozła, przywiozła. No ale gdy mówi osoba na etacie, o stałych godzinach pracy, z masą wolnego czasu, bez dodatkowych zajęć…hm… np. uczy się pilnie chińskiego, robi studia podyplomowe i ćwiczy grę na harfie, to ręce mi opadają.
Więcej spontana nadesłać z Polski proszę!

Trzecie to smaki.
Takie domowe, swojskie.
Każdy emigrant zna tę tęsknotę. Najczęściej wymieniane są w klubowych wpisach ogórki małosolne. Na mojej liście smakowych tęsknot, też znalazły swoje miejsce. Jest sernik mojej mamy, jej kluski, dżem jagodowy. To smaki, które są trudne, a często niemożliwe do odtworzenia z produktów, które nie wyrosły w kraju dzieciństwa. Mówię całkiem poważnie. Ogórki małosolne, miały ten idealny smak i udały się dopiero, po sprowadzeniu ogórów i kopru z Polski.

 

 

Czwarte to – proszę się nie śmiać- empik i polskie księgarnie.
Tu są oczywiście księgarnie. Jest ich całkiem sporo. Znajdziecie literaturę w różnych językach. Dominuje oczywiście niemiecki.
Ja jednak marzę o wparowaniu między regały, na których leżą książki i prasa po polsku!
Setki tytułów, które mogę wertować, kartkować. Napisanych w języku, w którym łapię każdy niuansik słów, znaczeń.
Ach! Raj!

Piąte, to nasze Pieniny.
Kto zna ten rozumie i nie muszę nic więcej dodawać.
Kto nie był niech koniecznie zobaczy.

 

 

Na koniec  muszę z ręką na sercu przyznać, że taki austriacko-polski „kraj idealny”, kiedyś już istniał.
Nie był jednak doskonały, nie był perfekcyjny.
Mimo to, do dzisiaj wielu ma do niego sentyment. Wielu z tych, którzy wychodzą „na pole”, a nie „na dwór”. Z tych co to są „we Wiedniu”, a nie „w Wiedniu”. Tu moje trzy grosze dotyczące ortografii. „We Wiedniu” to nie błąd, to regionalizm. Tak mówili mieszkańcy Galicji i Polacy mieszkający nad Dunajem do niedawna powszechnie. Dzisiaj w dobie uniformizacji wszystkiego, regionalizm został zepchnięty do kategorii błędu językowego.
O! i mam jeszcze szóstą rzecz, którą bym chciała z Austrii w kraju idealnym. To duma z tego skąd się człowiek wywodzi.
Dialekty są fajne; regionalizmy mówią o moim pochodzeniu; regionalna kuchnia jest najmojsza; nawet skórzane gatki są super ciuchem, gdy ktoś idzie z lapkiem do pracy w biurze.
Luz i duma z tego kim się jest, skąd pochodzi – godne upowszechnienia.
No ale wracam do kraju, który nie był idealny, chociaż był mieszanką austriacko-polską.
Stare cesarskie Austro-Węgry, dla każdego, kto pochodzi, lub był związany z Galicją, zawsze będą w sercu miały ciepłe miejsce.
Mimo tego, że Janosika nam cesarscy za ziebro powiesili 😉