Austriackie Święto – Nationalfeiertag

Dzisiaj Austria świętuje. Od 1965 roku 26 października jest świętem noszącym nazwę Nationalfeiertag. Dzisiaj można powiedzieć, że to coś jak polski 11 listopad.
Oficjalnie świętuje się odzyskanie suwerenności w 1955 roku. Po II Wojnie Światowej kraj był pod kontrolą aliancką, podzielony między Wielką Brytanię, Francję, Stany i ZSRR. Podzielony był także Wiedeń. Jedynie 1 dzielnica była strefą wspólną.

To nie były dobre czasy dla miasta. Zwłaszcza życie w strefie radzieckiej stanowiło wyzwanie. Trawniki i skwery zamieniono na mini poletka, na których rosło wszystko, co można było zjeść. O tych czasach opowiada film „Trzeci człowiek” z Orsonem Wellesem w roli głównej.

Austria dopiero w 1955 roku uzyskała zgodę na odzyskanie suwerenności, jednak pod warunkiem pozostania państwem neutralnym, aż do skończenia świata. Ładniej to brzmi, jako wieczysta suwerenność, a w praktyce oznacza słabą armię i zależność od tych, którzy w razie konfliktu mogą być agresorem lub sojusznikiem, zależnie od ich interesów.

Warto dodać, że zielone światło dla Austrii zapaliło się w maju 1955 roku, gdy powołano do życia Pakt Północnoatlantycki i Układ Warszawski a zachodnie Niemcy czyli RFN znalazły się w Pakcie. Zimna wojna rozkręcała się na całego. To w tym momencie Austria odzyskała suwerenność. Dla uczczenia tego wydarzenia mamy dzisiaj 26 października święto Nationalfeiertag.

Nieoficjalnie świętowane jest jednak coś innego.
Gdy zapytacie przeciętnego Austriaka: co dzisiaj świętujemy?
Odpowie: wyjście ostatniego sowieckiego żołnierza z kraju nad Dunajem.
Kraj jest przystrojony flagami, są parady, festyny, składania kwiatów.

Historia austriackiej flagi jest ciekawa, sięga czasu krucjat. Przeczytasz o niej tu:

Kolory Austrii – opowieść o rycerzach, monarchistach i serniku

Drugim ważnym symbolem kraju jest hymn, którego brzmienia nie zabraknie w święto.
Austriacy mają dość nieortodoksyjne podejście do hymnu. Kochają go, śpiewają poza oficjalną wersją, która jest super poważna i odrobinę sztywniacka – jak to bywa z hymnami, także z ludowym zacięciem i na rockowo.
Tu macie przykłady takich luzackich wykonań. Nikt, no prawie nikt, się o nie obrazi i nie będzie nikogo po sądach włóczył, za szarganie symboli narodowych, co w Polsce się może zdarzyć – pamiętacie Edytkę Górniak i jej interpretacje Mazurka Dąbrowskiego.
Takim nieklasycznym wykonaniem hymnu, które lubię, są te Christiny Stürmer i Andreasa Gabaliera.

Tylko pierwsza zwrotka hymnu jest w zasadzie śpiewana. Najczęściej śpiewna – doprecyzowując.