Montecatini Alto – miasto na wzgórzu

Montecatini Alto to jedno z tych uroczych toskańskich miasteczek zbudowanych na szczycie wzgórza z domami przyklejonymi do urwiska. Leży niecałe 40 km na północny zachód od Florencji, góruje ponad 200 metrów nad uzdrowiskiem Montecatini Tereme. Dzisiaj to uzdrowisko jest celem podróży a stare miasto na wzgórzu jedynie lokalną atrakcją turystyczną ale do połowy XIX wieku sytuacja była inna.
To co dzisiaj jest Montecatini Terme było bagnami z licznymi wodami termalnymi. Stało się znanym i zadbanym uzdrowiskiem za sprawą jednego z Habsburgów a konkretnie Leopolda Wielkiego Księcia Toskanii.
Ach ci Habsburgowie, wszędzie ich było pełno 😉

 

 

By dostać się do górującego nad okolicą i uzdrowiskiem miasta warto skorzystać z kolejki (funicolare) działającej tu od 1898 roku. Co prawda dojedziecie na wzgórze samochodem ale zapewniam, że widoki i przejazd wiekową kolejką tam i z powrotem jest wart zapłacenia 7 euro.
Dwa stare drewniane wagoniki pokonają kilometrową trasę i wwiozą was 200 metrów wyżej, na strome wzgórze w 10 minut.
Wagoniki trzeszczą podczas jazdy i kołyszą się jakby miały się rozpaść ale dają radę pomimo nachylenia sięgającego nawet 38 %.
Ciekawie się siada i wysiada z wagoników – zawsze podłoga jest nieco krzywa. Dostosowano je po prostu do średniego spadku a ten nie jest ani na początku ani na końcu trasy obecny. Jak to zwykle bywa z uśrednianiem – jest a jakoby go nie było 😉

 

 

 

Samo Montecatini Alto jest maleńkie, ma trochę ponad 1 kilometr długości. Dacie radę je przejść w szerz – oj to będzie ledwie chwila i wzdłuż bez problemu.
Jest urocze – wiem słowo ckliwe ale tu pasuje na 100%.
Gdy wysiądziecie z kolejki przywita was dźwięk akordeonu i ten grajek. On oraz stojący obok starszy pan sprzedający własne malunki będą mi się już zawsze kojarzyć z tym miejscem.

 

 

 

Wąskie uliczki gdzie wjedzie najwyżej skuter, urocze domy, plac z knajpkami zapełniającymi się wieczorem – to coś czego warto zasmakować. Skoro już o smakowaniu mowa to osoby z różnych przyczyn nie jedzące glutenu  znajdą tu bezglutenowe, smaczne wersje włoskiej kuchni.

Jak tu ma nie kochać Italii taki bezglutenowiec jak ja 🙂

 

 

 

 

 

 

Polubiłam się z tym miasteczkiem i  mam nadzieję jeszcze tu wrócić, posiedzieć na placu z filiżanką kawy, podziwiać panoramę i oczywiście zrobić kolejne zdjęcia.
Tu nawet okiennice są fotogeniczne.

Beata</