Lakmusowe Święta Bożego Narodzenia

Wigilia tuż tuż.

Święta już prawie gotowe.
Kuchnia pełna zapachów i nerwowej krzątaniny. W pokoju choinka błyszczy się i mruga światełkami. Wszyscy uśmiechnięci czekają na…
No właśnie – na cudowne święta jak z familijnego filmu.
Takie rodzinne, z babciami, ciociami, wujkami i stryjkami, rozgadanymi kuzynkami i siedzącymi z poważnymi minami, rozkminającymi problemy gospodarki światowej i kryzysu migranckiego kuzynami. No tak jeszcze rodzice, rodzeństwo, dzieci własne i rodzinne, pies, koty i papuga, która właśnie uciekła z klatki, bo któryś szkrab chciał sprawdzić czy umie latać.
Później wszyscy zasiadają przy wielkim stole, tak gromadnie, gwarnie i radośnie.
Cud, miód i orzeszki!

 

Takie święta to już tylko w filmach.

 

Wielopokoleniowe rodziny pod jednym dachem, nawet tylko w czasie świąt to rzadkość.
Gdy są dziadkowie rodzice i dzieci jest już dobrze.
Staliśmy się mało rodzinni, tacy zajęci, tacy skłóceni przez pierdoły, zafochani na siebie, mający własne plany i swoje „ja” w najwyższym uszanowaniu.
Później po takiej reklamie człowiek chlipnie ukradkiem i udaje, że mu rzęsa się wywinęła.
No, co ty?!
Nie ryczy przecież z powodu jakiejś tam reklamy.

 

 

Z jednej strony patrząc na to, to czy faktycznie my zapracowani Europejczycy, żyjący w dwudziestym pierwszym wieku, mamy takie porąbane priorytety w życiu, że nawet bliskie nam osoby doczekają się zjazdu rodziny dopiero na własnym pogrzebie?

Wiem, że takie życie – ludzie się rozjechali po świecie, relacje osłabły, każdy ma swoje życie.
Swoje życie w małym gronie mini rodziny lub samotne.
Hm…

Z drugiej strony, skoro jest jak jest i tak naprawdę niewiele łączy już rodziny, te wielopokoleniowe, to po co na siłę niejako robić rodzinne spędy świąteczne?
Fajnie spotkać się z kimś nawet dawno nie widzianym ale tym kto jednak ma ten kontakt, relacje z nami, jakoś tam interesujemy się sobą, swoim życiem, zależy nam na sobie nawzajem.
Rodzinne święta mogą być więc z rodziną z wyboru, a niekoniecznie z tą z urodzenia.

 

„Nie gardź swoim i ojca przyjacielem, a w dniu klęski nie chodź do brata, bo lepszy sąsiad bliski niż brat daleki „

 

Jak mówi stary mądry król.

 

Teraz czas na podsumowanie.

 

Święta będą takie na jakie cały rok sobie pracujemy, czy to relacjami z rodziną, przyjaciółmi, czy ustawieniem priorytetów w życiu, braniem lub nie udziału w wyścigu szczurów i traktowaniem pracy jak życia lub życia jak pracy do wykonania.
Tak sobie myślę o tych moich świętach, które zaczną się za dwa dni i wiecie co?
Nie będą takie jak bym chciała.
Sporo z tego „nie tak mi się marzy” to efekt całorocznej mojej pracy nad swoim życiem, podejmowanych decyzji, działań i zmian będących w trakcie, 101 spraw, na które nie mam wpływu.

Te najbliższe dwa tygodnie, czas świąt, Sylwestra aż po Trzech Króli – a dzień ten jest dniem wolnym w Austrii, potraktuję jako swoisty papierek lakmusowy jakości życia.
Porównam ten mój obraz, tego jak chcę żyć, jak być, jakie i z kim mieć relacje, który mam w głowie, z tym co zastane w realu, przy Wigilijnym stole, świątecznym obiedzie, podczas nocy Sylwestrowej i w te wszystkie prawie świąteczne codzienne/niecodzienne dni jakie są między nimi.
W końcu na takie święta pracowałam cały rok 😉
Łatwo będzie więc zebrać w kupę to co trzeba poprawić, co zmienić, co zachować a co wywalić do śmieci.

 

Lakmusowych Świąt życzę więc sobie i Wam moi Mili Czytelnicy.

 

Niech te święta będą najlepsze jakie są możliwe w tym roku, a za rok niech będą takie jakie chcemy.
Takie „Naj! Naj!” – jak to tylko możliwe.

Jest taki film o świętach nieperfekcyjnych, w nieidealnej rodzinie, który nie jest dziełem sztuki filmowej, ale mnie jakoś tak w serducho się wkradł i tak wracam sobie do niego co roku w święta, już  któryś tam raz.
Może, w któryś wieczór z tych czternastu dni lakmusowych z kubkiem herbaty lub grzańca oglądniecie go, może też wam wkradnie się w serducho myśl w nim zawarta.

Może…

 

 

 

Spokojnych Świąt Kochani.

Beata

 

---