Minimalizm po polsku – moje trzy grosze.

Temat minimalizmu pojawiał się już na blogu, podobnie zresztą jak slow life.
Obydwa pojęcia są dla mnie ważne. W sumie, dla mnie, sklejają się w jedno, pewien sposób na życie, to moja prywatna interpretacja tych pojęć : w moim tempie, prosto.
Wiem, że stoją za nimi pewne  filozofie, definicje. O ile slow life, jako „zwolnienie tempa”, jest bardziej przyjazne dla ucha, to  „minimalizm ” może już zgrzytać, boleć.
Zwłaszcza gdy komuś obiła się o uszy doktryna (ja sobie to tak nazywam), ograniczenia stanu posiadania do 100 rzeczy.
Jakiś chory pomysł?
Jak dla mnie, wszystko sprowadza się do tego, czego każdy z nas oczekuje od życia. Tak, oczekuje od życia, a nie potrzebuje do niego.
Do życia nie potrzeba wiele.
Nie mówię tu o ascezie, ale o normalnym życiu.
Ile potrzeba pokoi w domu, samochodów w garażu, kiecek w szafie i szminek w torebce, by normalnie funkcjonować?
Jak komuś starcza 100 przedmiotów i czuje się z tym dobrze, niech ma te swoją setkę.
Prawie każdy przechodzi taki etap minimalisty, posiadającego tylko kilka rzeczy i jedną torbę.
Czasy studenckie,  mają zwykle rys takiego ilościowego minimalizmu. Byle móc  spakować rzeczy w plecak, torbę i jest dobrze.
Dziwne ale większość moich znajomych, nawet takich, których pochłonął wyścig szczurów i obrośli gratami, domami, wspomina tamte „biedne” studenckie czasy jako dobre, szczęśliwe, wolne.
Później takie życie jest coraz trudniejsze, bo obrasta człowiek gratami. Takimi potrzebnymi, niezbędnymi, mogącymi się kiedyś przydać.
No właśnie, to zachowywanie rzeczy, bo może kiedyś się przydadzą, coś się z nich jeszcze wyczaruje, da im nowe życie, bo szkoda itp. to cecha polskiego podejścia do przedmiotów.

Anna Mularczyk-Meyer w swoim „Minimalizmie po polsku” tak ładnie to opisała. Odczarowała podejście do minimalizmu. Zamiast dogmatycznego  ( sto rzeczy !) zmieniła go w zdroworozsądkowy. Pełny tytuł książki brzmi „Minimalizm po polsku, czyli jak uczynić życie prostszym” i o to w sumie chodzi.

By rzeczy nie zdominowały życia, a ich zdobywanie czasu jakim dysponujemy – jakoś trzeba na te graty zarobić przecież.
By w życiu nie zapomnieć o tym co najistotniejsze, o samym życiu, o ludziach ważnych dla nas.
Ania opisuje swoją drogę do…hm… odzyskania kontroli nad życiem, czasem. Nie tylko na swoim przykładzie autorka pokazuje tę drogę. Możemy w książce przyjrzeć się  pewnej rodzinie i zakonnikowi dla których oswojenie i odgracenie życia stało się sposobem na nie.
Nie ukrywam, że jej podejście do tematu jest bliskie mojemu.
Autorka książki to Krakuska, tłumaczka, przewodnik, prowadzi bloga o tytule Prosty blog, którego również polecam. To ciekawa lektura, pisana bardzo lekkim piórem Ani, dająca do myślenia.