Sen, który do mnie powraca

Sen, który do mnie powraca, to sen o domu babci.
Wraca do mnie od lat. Śnie że muszę wrócić do domu, domu mojej babci. Wkoło mnie dzieją się dziwne rzeczy, krążą ludzie z przeszłości, a ja staram się wejść do kuchni w której babcia smażyła pączki. Każde jej urodziny, to były stosy pachnących, świeżych pączków.
W moim śnie babci już nie ma. Odeszła wiele lat temu.
Jest dom, ale jego tak naprawdę też już nie ma. Sprzedany lata temu.
Miejsce, zapachy, ten dziwny zielony kolor na ścianach kuchni, upstrzony białym wzorem tysięcy różyczek, istnieją już tylko w mojej głowie.
Albo może istnieją jeszcze w jakiejś równoległej rzeczywistości, która mnie nawiedza w snach.

Nie wraca do mnie, gdy chcę o nim pamiętać. Pojawia się zawsze wtedy, gdy mają przyjść zmiany, zaczynam nowy rozdział.
Zmiany bywają różne, często pociągają za sobą przeprowadzki.
Kolejne pakowanie pudeł, emocji, wspomnień i otwieranie ich w nowej czasoprzestrzeni, jaką mi przynosi życie.
Wiele razy zastanawiałam się, co ten sen znaczy.
Dzisiaj siedząc z kubkiem imbirowej herbaty doznałam oświecenia.
To dziwne, jak trudno czasem dostrzec, to co leży przed samym nosem.
Staram się odnaleźć miejsce i czas gdy miałam dom.
Dom, to szerokie pojęcie.
To nie tylko ściany, meble czy bibeloty, po poprzednich pokoleniach. To ludzie, rodzinne rytuały, przyzwyczajenia. To co daje nam tę tożsamość i korzenie, zawsze jednak jest jakoś związane z konkretnym miejscem, miejscami.
O ile to pierwsze, mam dość mocno wytłoczone w sercu, umyśle. To korzeni jakie daje dom nie mam od bardzo dawna.
Ot, po maturze ruszyłam w świat po naukę, a później były już tylko stancje, wynajmowane pokoje, mieszkania.
Życie na walizkach.
Tak pomalutku, ale ciągle przemieszczałam się w przestrzeni. Ten ciągły ruch nie pozwala na zapuszczenie korzeni.
Czy da się żyć bez nich?
Na pewno da, przez jakiś czas.
W którymś momencie staje się to trudne. Zaczyna czegoś brakować.
Przynajmniej mnie zaczyna.
Patrzę na bliskie mi osoby, które mają swój mikrokosmos, zbudowany w jakimś miejscu od wielu, wielu lat. Otaczają ich te same, znajome twarze, życie pulsuje wkoło znanych rytuałów.
Toczy się cykl, za cyklem.
Gdy czasem, na krótko, jestem częścią ich wrośniętego w miejsce świata, łapię oddech, ale po kilku dniach, tygodniach, zaczyna mnie gdzieś gnać.
Hm…
Ktoś powiedział, że ludzie są jak drzewa, potrzebują korzeni, pewnej miary stabilizacji,
Chyba jestem trochę jak taki tumbleweed.
Kulasty krzaczor z westernów, który turla się po pustyni, przed siebie, dokąd go wiatr poniesie.
Czasem zatrzymuje na chwile, zieleni i znowu gdzieś przemieszcza w przestrzeni, emocjach, celach.
Ciągle w drodze.