Po prostu woda

Zdradzę wam pewną tajemnicę o sobie. Mam bzika, tak, kolejnego. Jest nim po prostu woda.
Lubię wodę.
Taką, która płynie sobie rzekami, potokami. Lubię się gapić na fale na jeziorze, na kółka puszczane spod wody przez ryby na stawach.
Morze też lubię, ale mam go mało ostatnio, by nie powiedzieć bardzo mało.
Deszcz, lubię. Taki ciepły letni, albo burze majowe i strugi wody, lejące się z nieba przy akompaniamencie niebiańskiej perkusji.
Lubię patrzeć na krople deszczu rozbijające się o ziemię.

 

Mam jakiegoś hopla z wodą od zawsze. Jako dziecko musiałam zaliczyć wszystkie kałuże napotkane po drodze, utaplać się w każdym strumyku. Najlepsze jednak jest dla mnie gapienie się na wodę.
Uspokaja – tak mówią.
Mnie pobudza procesorki myślowe. Najlepiej zbiera mi się myśli nad wodą.
Nie muszę chyba mówić, że robię zdjęcia wodzie…w ilości graniczącej z obsesją.
Niegroźną obsesją. Zapycha tylko dysk na kompie, czasem powoduje nagłe zatrzymanie w podróży – bo taka ładna fala, refleksy, kolor wody, mostek, kra.  😉
Ktoś z was też tak ma?